Όροφος Μοναξιάς

Στην πολυκατοικία μου μας χωρίζει ένας τοίχος Κάθε φορά που άλλουνού φωνή ακούω μ’πιανει ρίγος Φοβάμαι να μιλήσω να εκφραστώ να πω όσα ζω Γιατί τα προσωπικά μου όλα στην φόρα θα τα δω Στον καθρέφτη κοιτάω μα τον εαυτό μου δε βλέπω Οι τοίχοι κλείνουν γύρω μου στριμώχνουν ασφυκτικά Φωνές και σκιές παντού άλλες ζωές να παρακολουθώ Η μοναξιά μου να μεγαλώνει σαν δυνατή φωτιά Αν το καταλάβω κι ανοίξω την πόρτα δεν τολμώ Μήπως βρω ενα μυστικό που δεν μπορώ να συγκρατώ Στο ίδιο κλουβί μακριά κι όμως τόσο κοντά Η ζωή μας ένα έργο με άπειρη μοναξιά Στον Όροφο Μοναξιάς μένω σε κανέναν δεν μιλω φοβάμαι τους ανθρώπους και τους απωθώ Στον καθρέφτη κοιτάω μα τον εαυτό μου δε βλέπω Οι τοίχοι κλείνουν γύρω μου στριμώχνουν ασφυκτικά Φωνές και σκιές παντού άλλες ζωές να παρακολουθώ Η μοναξιά μου να μεγαλώνει σαν δυνατή φωτιά Στον Όροφο Μοναξιάς μένω σε κανέναν δεν μιλω φοβάμαι τους ανθρώπους και τους απωθώ Τίποτα δε ξεφεύγει μέσα από αυτούς τους τοίχους Εμπιστοσύνη σαν φτερό μες τον αέρα σιωπής και ήχους Κλεισμένος σαν παγίδα στον ίδιο θάλαμο παντού Τρέχω μα το τέρμα με βρίσκει πάντα από νωρίς στο φτερούγισμα του νου Στον καθρέφτη κοιτάω μα τον εαυτό μου δε βλέπω Οι τοίχοι κλείνουν γύρω μου στριμώχνουν ασφυκτικά Φωνές και σκιές παντού άλλες ζωές να παρακολουθώ Η μοναξιά μου να μεγαλώνει σαν δυνατή φωτιά και πονάει η καρδια Στον Όροφο Μοναξιάς μένω σε κανέναν δεν μιλω φοβάμαι τους ανθρώπους και τους απωθώ